ഞാന്‍ ചാകാറായ് മക്കളേ.....എന്നെ ചവിട്ടി മെതിക്കുന്ന നിങ്ങള്‍ക്ക് അറിയില്ലല്ലോ....ഒന്നും .നിങ്ങള്‍ പുരോഗതി എന്ന് പറഞ്ഞു ആകാശത്തോളം പടുത്തുയര്‍ത്തുന്ന കെട്ടിടങ്ങള്‍ എനിക്ക് താങ്ങാനാവുന്നില്ല.ആര് കാണാന്‍ എന്‍റെ നൊമ്പരം?ഒരു കൂട്ടം വിദ്യാര്‍ത്ഥികളും ചുരുക്കം ചില അധ്യാപകരും ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കില്‍ പണ്ടേ ഞാന്‍ മരിച്ചേനെ.അവരും കൂടി എന്‍റെ ദയനീയ സ്ഥിതി മനസ്സിലാക്കി ഇല്ലായിരുന്നു എങ്കില്‍ ......ഇന്നത്തെ നിങ്ങളുടെ ജീവിതരീതിയുമായ്‌ പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ എനിക്കാവുന്നില്ലല്ലോ...എന്നെ സഹായിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കാണ് കഴിയുക?കോടാനുകോടിയോളം വരുന്ന ജനങ്ങള്‍ക്ക് അഭയം നല്‍കുന്ന എന്നെ മനസ്സിലാക്കാനും സഹായിക്കാനും ഒരാള്‍ പോലും വരാത്തതിലാണ് എനിക്ക് കൂടുതല്‍ ദു:ഖം .എന്‍റെ തൊലിപ്പുറം ചുട്ടുപൊള്ളുന്നു...വരണ്ടു കീറിയ ശരീരം ...വയ്യ .പണ്ടത്തെ പച്ചപ്പും നദികളും പുഴകളും കുളങ്ങളും എവിടെ?നദികള്‍ എത്ര ലാഘവത്തോടെ ആണ് നിങ്ങള്‍ നികത്തുന്നത് ...വരും തലമുറ നിങ്ങളെ എത്ര കുറ്റപ്പെടുത്തും?അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ വരും തലമുറ എന്ന ഒന്ന് ഉണ്ടാകുമോ ആവോ?അരുതേ...എന്ന എന്‍റെ ഉഗ്ര രോദനം ആര് കേള്‍ക്കാന്‍??
